Over de schrijver

Mijn foto
is columnist bij Vitesse Inside. De artikelen van dit blog verschijnen ook daar. Contact: plusvite1892@gmail.com Facebook: www.facebook.com/plus.vite.39

dinsdag 12 september 2017

Lintje




Nee, het is nog geen Koningsdag. En het gaat al helemaal niet over ridderordes. Ook niet over de veteranen die de stad nu zijn bijzondere kleuren geven. Nee, het gaat over een man waarvan ik vind dat deze bijnaam bij hem past. Ten eerste vanwege zijn naam, ten tweede vanwege zijn lengte, maar vooral omdat hij er nu al eentje verdient: een lintje.

Ik was al van plan deze column te schrijven voor zijn memorabele actie afgelopen zaterdag. Dat iedereen het daarna over hem had, was dus wel vanzelfsprekend. Het doelpunt dat Bryan Linssen in de wedstrijd tegen Excelsior maakte was dan ook van een zeldzame schoonheid. Normaal doe ik dit soort goals af als gelukstreffers, dat zijn ze natuurlijk ook, maar iedereen die gevoetbald heeft kan zich het euforische gevoel voorstellen als je zo’n doelpunt maakt. Voor ons als televisiekijkers was het dubbel genieten omdat gefilmd werd vanuit een prachtig standpunt.


Hoe mooi het doelpunt ook was, mijn bewondering gaat ergens anders naar uit. Ik kan me namelijk geen Vitessespeler herinneren die met zoveel passie, gedrevenheid en vooral plezier op het veld staat. Er zullen als reactie hierop ongetwijfeld namen genoemd worden, maar misschien vallen deze eigenschappen in nu wel veel meer op. Hedendaags voetbal is alleen nog maar ‘voetballen vanuit de organisatie’, voetballen met je hoofd en dus steeds minder met je hart. Ik herinner me de opmerking van Fräser kort geleden, dat Büttner, ook zo’n jongen die het spelletje speelt omdat hij het leuk vindt, zich niet aan ‘de afspraken’ gehouden had.. Eenzijdig opgelegde afspraken van trainers die het creatieve, sprankelende, verrassende uit getalenteerde spelers haalt. Volgens mij de oorzaak van het gebrek aan kwaliteit in het Nederlandse voetbal (/elftal).

Maar wat heerlijk dat ze er nog zijn. Die jongens die gewoon doen wat hun gevoel hen ingeeft, die gepassioneerd het spelletje spelen alsof ze tien, twaalf jaar oud zijn. Dit soort spelers heeft vaak van die onvoorspelbare, verrassende en creatieve momenten. Het zijn juist die acties waarvoor wij op de banken staan, een oohhh laten horen en de handen ruw slaan. Voor deze voetballers kom je naar het stadion, zij zorgen voor het echte amusement.

En Bryan Linssen is er zo eentje. Misschien heeft hij niet de techniek van Messi, het fysiek van Pogba of de eigenzinnigheid van Ibrahimovic, maar hij is er wel eentje met een ongelooflijke dadendrang die die ‘tekortkomingen’ ruimschoots compenseert. Denk maar aan die kopbal afgelopen zaterdag voor het doel bij Excelsior. Met zijn 1,70 meter stak hij bij zijn sprong meer dan een kop uit boven zijn veel langere tegenstander. Dat de scheidsrechter daarvoor, ten onrechte, floot was begrijpelijk: zo’n ventje kan niet zonder hulp zo hoog springen, toch?


Ik heb al in menige column een pleidooi gehouden voor meer passie in het spel. Gedrevenheid, inzet en spelplezier liggen aan de oorsprong van het voetbal. Zoals al gezegd, wordt dat tegenwoordig veel te veel ondermijnd door tactische concepten. Bij Bryan Linssen zie je die kwaliteiten gelukkig weer terug op het veld. Onvoorwaardelijke gedrevenheid, gezond fanatisme en vooral plezier, veel plezier. Ik hoop dat hij dit virus over kan dragen op zijn ploeggenoten. Als dat lukt, dan verdient hij wel meer dan een lintje.

dinsdag 16 mei 2017

Fantastisch

Wat een fantastisch voetbaljaar was het! Wat een feest hebben we gevierd! Wat stond Arnhem op zijn kop in 2017. Een keurige vijfde plaats in de eindrangschikking, maar natuurlijk vooral het winnen van de beker! Het mooiste cadeau voor de 125ste verjaardag van de club. Het was een geweldig jaar.

Over zo’n jaar of tien zal dit het gevoel zijn bij de supporters die het meebeleefd hebben. Over tien jaar weet iedereen nog hoe de Kuip ontplofte, hoe de Markt veranderde in een deinende geel-zwarte zee van gelukkige supporters, hoe iedereen uit Arnhem en omstreken met de borst vooruit en een grote glimlach om de mond de wereld vol trots aankeek. Iedereen is dan de nederlaag tegen ADO in de eerste thuiswedstrijd vergeten. Of de blamerende verliespot thuis tegen Willem II. En zo hoort het ook, zo zit de mens in elkaar, we onthouden de leuke dingen en vergeten de slechte. Dat is de enige manier om te overleven.

Maar voor de herinnering een zoete wordt, moeten we nog wel even achterom kijken. Vooral  ‘ter leering’, want volgend seizoen gloort alweer aan de horizon. Een seizoen met een nieuwe uitdaging. Een uitdaging die we uiterst serieus moeten nemen om dat gevoel van trots vast te houden. Want de goede naam van de club is in het geding als we niet een respectabele prestatie neerzetten in de poulefase van de Europa League. En eerlijk en open terugkijkend op dit seizoen, dan bekruipen mij de zorgen.

Want het was eigenlijk niet best wat we hebben gezien, dit seizoen. Dat we als vijfde zijn geëindigd mag een wonder heten. Het zegt eigenlijk veel meer over het niveau van de eredivisie. Voetballend was het uiterst mager, ik kan me geen wedstrijd herinneren waarbij de amusementswaarde hoger was dan een mager zeventje. En dat was dan met name te danken aan de spanning bij die wedstrijden. Want wat heb ik menigmaal met samengeknepen billen zitten kijken!

Nee, voetballend gezien was het af en toe niet te hachelen. Balletje breed, balletje terug, nauwelijks lopende mensen zonder bal, geen ballen in de diepte, geen opportunisme, geen passie, geen creativiteit. Sinds het vertrek van Peter Bosz wordt er geen druk meer gezet, de vijf-seconde-regel is verdwenen als sneeuw voor de zon. Het publiek in het Gelredome zag het gelaten toe, het stadion leek af en toe wel een crematorium. Ondanks de pogingen van de sfeercommissie, die dit jaar ontzettend veel mooi werk hebben afgeleverd, en het enthousiasme van de jongens op Zuid, bleef het maar een lauwe bedoening.

Er is maar één middel om het van nature kritische Arnhemse publiek op de banken te krijgen: sprankelend veldwerk. En daarvoor heb je een gebalanceerd team nodig en een trainer met ballen.
Henk Fraser heeft dat in potentie in zich, maar of hij naast lef ook creatief en origineel is, durf ik nog niet te beoordelen. Zijn grote kracht is volgens mij zijn vermogen om alle neuzen dezelfde kant op te laten wijzen, om van losse individuen en ego’s een team te maken. Dat is volgens mij ook de belangrijkste taak van een coach, want het beste team is niet een optelsom van de beste voetballers.
Vitesse gaat weer een metamorfose doormaken. Dat is het lot van de meeste clubs die geen vette portemonnee hebben. Er zal weer een flink aantal spelers vertrekken. Zij die teruggaan naar hun eigenaar, zij waarvan het contract niet verlengd wordt en, onvermijdelijk, zij die verkocht zullen gaan worden. Want daar zullen we toch voor moeten vrezen.

De opdracht van Mo Allach zal dan ook moeten zijn om spelers te zoeken die het team sterker maken. Die naast ervaring ook creativiteit en durf meebrengen. Die het stadion weer eens in vuur  en vlam kunnen zetten.

De eerste stappen zijn gezet. Thomas Bruns lijkt een goede vervanger voor Louis Baker. Ongetwijfeld niet zo tweebenig, maar wel meer gepassioneerd. Een doordouwer, een bijter. Ook met de contractverlenging van Arnold Kruijswijk ben ik blij. Uiterst betrouwbaar, rustig. Een man die balans en ervaring meebrengt. Het stof van de huidige competitie is nog niet neergedaald of het nieuwe team begint al een beetje te gloren aan de horizon.  Ik ben benieuwd welke verrassingen de technische leiding dit jaar voor ons in petto heeft. Vol verwachting klopt ons hart.

dinsdag 2 mei 2017

Feessie 2

Feit is wel dat een super gemotiveerde en enthousiaste aanhang voor wat extra motivatie zal zorgen. En dat zou wel eens beslissend kunnen zijn tijdens deze wedstrijd.
Laten wij als Vitesse supporters er dus voor zorgen dat we die slag winnen van AZ. Het vergroot in ieder de kans dat die lelijke dennenappel naar Arnhem komt. Aan ons mag en zal het niet liggen, toch?

Zo eindigde ik mijn laatste column. En het mag gezegd worden: heeft zeker wel aan de supporters gelegen. We hebben de beker mede dankzij die supporters, durf ik wel te zeggen. Wat een feest was dat in Rotterdam, wat een feest was het in Arnhem. En wat maakt het een boel los in de stad. Iedereen is ineens trots om Arnhemmer te zijn, om Vitessesupporter te zijn. Weg is de ‘ach, dat wordt toch niks’ mentaliteit. De borst vooruit, geelzwart in het hart. Wat kan het leven toch mooi zijn.

Maar toch vraag ik me af, waar komen die supporters ineens allemaal vandaan. We zijn al blij als er bij een thuiswedstrijd 15.000 man op de tribune zit . Zondag zaten er ruim 18.000 in de Kuip. Als er kaartjes voor waren geweest, had er misschien wel het dubbele aantal gezeten. En maandag 20.000 supporters op de markt en omstreken en nog eens duizenden langs de weg tijdens de rondrit.

Ik weet zeker dat een fiks aantal trouwe seizoenkaarthouders niet bij beide evenementen is geweest. Bijvoorbeeld de krasse knarren die altijd bij mij in de bus zitten. Die al tientallen jaren hun club trouw zijn. Die zijn echt niet naar Rotterdam geweest of naar de Markt. Of de ongelukkigen die moesten werken, ziek of op vakantie waren. Ik zelf zat tijdens de wedstrijd in het vliegtuig en kon pas om elf uur het fantastische nieuws lezen. Ik ben misschien wel de supporter die het langst in spanning heeft gezeten.

Zoals zo vaak zijn er velen die willen meesurfen op de golven van succes. Niets is leuker dan je door de euforie te laten meeslepen. Die euforie zal nog wel even in de stad blijven hangen. Tijdens de wedstrijd tegen Roda zal het stadion dan ook goed bezet zijn, is mijn verwachting. En daar ligt ook een grote verplichting voor het team.
De eerste prijs is binnen, maar bij deze wedstrijd gaat het erom het enthousiasme vast te houden en te zorgen dat het resulteert in een flinke toename van het aantal seizoenkaarthouders. Mensen enthousiast maken was blijkbaar helemaal niet zo moeilijk, ze enthousiast houden des te meer.



Maar laten we nog even nagenieten van die fantastische beelden van zondag en maandag. Omdat ik het live gemist heb, heb ik de beelden wel tig keer teruggekeken. Prachtig die geelzwarte tribunes, die enthousiaste mensen langs de weg, die glunderende Johan Neeskens, die swingende spelersgroep, die fantastische aanvoerder die zo ontzettend trots is.
Maar het mooiste beeld vond ik persoonlijk de troostende Kevin Diks, die na de wedstrijd zo meelevend de huilende Derrick Luckassen knuffelde. Wat er gezegd werd konden we niet verstaan, maar de beelden spraken voor zich. Zo moet sport zijn, een lach en een traan, maar vooral verbroederend. Mooi!

dinsdag 25 april 2017

Feessie


Dit jaar vieren we het 125-jarig bestaan van ons cluppie. De supportersvereniging bestaat 25 jaar. Vitesse betrokken 10 jaar en bovendien is dit mijn 100ste column voor Vitesse inside. Reden voor een feessie, toch?

Laten we de wedstrijd van afgelopen zondag maar gauw vergeten. Als we dat niet doen, bestaat het risico dat de positieve vibe die door de stad waart een negatieve draai krijgt. En dat kunnen we niet gebruiken in de aanloop naar zondag. Want één ding moet duidelijk zijn, we kunnen de finale alleen winnen als we er vol voor gaan. En met we bedoel ik wij, de supporters.

Feyenoord wordt dit jaar kampioen, dat is nu wel duidelijk. En ze worden geen kampioen omdat ze zoveel beter zijn dan de anderen. Nee, ze worden kampioen door het legioen. Ik bedoel daar niet die halve gare idioten mee, die onder de schuilnaam 'supporters' denken stadions en mensen te kunnen verbouwen. Nee, ik bedoel daarmee die hondstrouwe, goedbedoelende, super enthousiaste aanhang, die de club ook in tijden van tegenspoed met hart en ziel ondersteunt. En dat mist zijn uitwerking op de spelers niet.

Als je ooit in de Kuip bent geweest tijdens een wedstrijd van Feyenoord of bij een wedstrijd in de premier league dan weet je wat ik bedoel. Het blijkt dat supporters wel degelijk een verschil kunnen maken.

Hoe de jongens op zuid ook hun best doen, het is in het Gelredome vaak een matte bedoening. Of dat het gevolg is van het matige spel of andersom, laat ik maar even in het midden. Feit is wel dat een super gemotiveerde en enthousiaste aanhang voor wat extra motivatie zal zorgen. En dat zou wel eens beslissend kunnen zijn tijdens deze wedstrijd.

Laten wij als Vitesse supporters er dus voor zorgen dat we die slag winnen van AZ. Het vergroot in ieder de kans dat die lelijke eikel naar Arnhem komt. Aan ons mag en zal het niet liggen, toch?

maandag 3 april 2017

Ergernis

Oké, we hebben gewonnen. We zijn drie punten rijker. We blijven gewoon de beste van Gelderland en staan nu vijfde. En ja, het was een mooi spandoek en de zon scheen. Maar wat heb ik me geërgerd zondag.

Het begon al met die lange rijen bij de ingang. Iedereen moest natuurlijk weer gefouilleerd worden en dan sta je zo een kwartier in een rij met van de rokende ‘deskundigen’, die het allemaal beter weten. Moet je ook nog eens allemaal dezelfde trap op, omdat ze uit veiligheidsoverwegingen er maar één beschikbaar hebben. En dan mag je weer in een rij aansluiten om je wallet op te laden. Lekker!

Op de tribune al niet veel beter. Zit je naast een stel supporters dat het drukker had met bier halen en drinken dan met het voetbal. Heb je eerst die stank van die rookbommen overleefd, komen er ook nog eens geregeld van die stinkende loempiadampen naar boven trekken.

Daarbovenop ook nog eens die herrie voor de wedstrijd die sommigen ook nog eens muziek durven te noemen. Koppijn. En dan ook nog eens die ‘mus’ die zich na zijn vlucht over de Zuidtribune al uitgeput op zijn tournedos stort. Of die eikel die met zijn grote vlag de hele tijd voor mijn neus stond te wapperen. Ik heb de hele wedstrijd niks gezien. Wat wou die bewijzen? Dat ie ‘m nog omhoog kon krijgen?

Nee, dan de wedstrijd. Denk je een leuk potje te zien. Maar nee hoor, balletje breed, balletje terug. Geen enkele loopactie zonder bal in de buurt. Je zou de tegenstander eens in verwarring kunnen brengen. Da’s toch zielig voor ze. Kom nou! Laat die gekleurde wijvenschoentjes eens doen waar ze voor gemaakt zijn. Lopen en voetballen!  

De heren spelen liever theater door op de grond te liggen na een botsinkje en te kermen alsof de ontsluitingsweeën al begonnen zijn. Of omstandig met armgebaren het publiek proberen op te zwepen. Snappen ze dan niet dat zij dat beter kunnen doen door beter te voetballen?

Sommigen begrijpen het echt niet. Foor die bij het in één oogopslag zien van het groen-rood en het zwart-geel helemaal in de war raakte en totaal de kluts kwijt was. Om je groen en geel aan te ergeren. En dan Kruijswijk. Zag je die panna? Loopt ie daarna door met een gezicht alsof hij elke wedstrijd iedereen drie keer poort. Wat een arrogantie!

En waar was die derby nou? Voetballertjes die na een overtreding sorry zeggen. Die elkaar overeind helpen en een aai over de bol geven. Supporters die voor elkaars zangkoren applaudisseren. Kom op zeg! Een derby hoort te sprankelen. Een derby hoort te spetteren. Maar het enige wat spetterde waren de frikadellen in de frituur. Biertje erbij?


Nee, afgelopen zondag was er één van ergernissen. Maar het valt ook niet mee om na een avondje flink stappen zo vroeg je nest uit te moeten komen om om half één in het stadion te zijn. Toch?

maandag 13 maart 2017

Yes we can

“…Misschien de wedstrijd tegen NEC nog, maar verder is het seizoen al geslaagd…”
Deze uitspraak kwam van één van de supporters voorafgaand aan de wedstrijd Vitesse-Sparta. Voor de ingang van het Gelredome werd een aantal mensen door een verslaggever van Studio Sport gevraagd of de competitie nog wel belangrijk is. Een andere supporter nuanceerde het: .”…als je de finale niet wint, dan moet je kunnen terugvallen op wat anders.”

Ik denk dat het gevoel dat de competitie niet meer belangrijk is bij ons allemaal wel een beetje sluimert. Alle aandacht gaat uit naar de bekerfinale. De eerste echte prijs die in 125 jaar gehaald kan worden. Hoe mooi zou het zijn om het jubileum op te kunnen sieren met de KNVB-beker. Hoe mooi zou het zijn om op 30 april de vernieuwde Markt helemaal geel-zwart te zien kleuren. We kijken er allemaal naar uit.
Maar natuurlijk heeft de tweede geïnterviewde gelijk. We mogen niet naïef zijn en ons alleen op die
finale focussen. En gelukkig was daar vrijdagavond op het veld ook geen sprake van. Eindelijk eens een leuke uitslag op het scorebord. Eindelijk weer eens echte vrolijkheid op de tribunes. Een geweldige eerste helft met als absolute knaller de goal van Arnold. Niet de mooiste, dat was die van Nakamba na een schitterende combinatie, maar wel een doelpunt dat de hele wedstrijd en het enthousiasme op de tribune een enorme boost gaf. Vrijdagavond was een feestje. En dat smaakt naar meer.

Na de wedstrijd tegen PEC had ik eigenlijk de handdoek al in de ring gegooid. Maar met nog acht wedstrijden te gaan zit er wat de competitie betreft nog steeds alles in. Zeker als je ziet dat de concurrentie ook veel punten laat liggen. Een plaats bij de eerste zeven is zeker haalbaar. Waarschijnlijk zal zelfs plaats acht ook nog een ticket voor de play-offs opleveren, aangezien je ervan uit mag gaan dat de winnaar van de KNVB-beker zich bij de eerste zeven zal bevinden. Het zou zelfs een blamage zijn als die play-offs niet gehaald werden. Het hoogst mogelijke is een vierde plaats en daar zal de ploeg zich ook op moeten richten. Al was het alleen al voor het goede gevoel richting 30 april.

Zaterdag wacht de eerste grote uitdaging. PSV zal er alles aan willen doen om het gaatje met de koplopers te verkleinen en het geschade blazoen weer op te poetsen. Ondanks de overwinningen van de laatste weken loopt de landskampioen niet over van zelfvertrouwen. Er zijn dus zeker kansen.

Verlies in Eindhoven ligt echter in de verwachting, dus daarom zal elk resultaat daar bonuspunten opleveren. Maar misschien nog belangrijker: gevoel van zelfvertrouwen. Daar zal in de voorbereiding op de wedstrijd de nadruk op moeten liggen. Het is al lang geleden dat de uitdrukking “Yes, we can” gelanceerd werd, maar laat dit de komende tijd het credo zijn. In Barcelona hebben ze laten zien hoever je kunt komen als je in jezelf gelooft. Maar wij zijn Barcelona niet, hoor ik je al zeggen. Klopt maar PSV is PSG niet en AZ al helemaal niet.