Loutering

Aischylos, Sophocles en Euripides. Nee, het zijn geen geruchten over vermeende transfers. Geen namen van exotische balkunstenaars. Het zijn namelijk geen voetballers, maar schrijvers van beroemde tragedies uit het oude Griekenland. Gelukkig heeft dat land naast financiële ellende ook nog wel wat goeds opgeleverd. Ik denk bijvoorbeeld nog altijd met veel plezier terug aan de tijd dat Nikos Machlas in Arnhem speelde, aan wat de Griekse keuken betekent voor ons eetgedrag en aan dat de oude Grieken het voorbeeld hebben gegeven voor onze democratie. Daarnaast is het Griekse theater de bakermat geweest van alle toneel. En dan met name de tragedie. 

Afgelopen zondag waren we getuige van zo’n klassiek werk in ons eigen theater. Zoals ook in bijvoorbeeld de Oedipus het geval is, zag alles er in eerste instantie rooskleurig uit. Een snelle voorsprong en iedereen ging er eens goed voor zitten. Heel geleidelijk zag je dat er wat rimpelingen in de vijver kwamen. En na de eerste dramatische wending, de 1-1, voelde iedereen het onheil al op zich af komen.
Het publiek begon te morren, te fluiten. De acteurs werden onrustig van die reacties en van hun eigen spel. Verkramping sloeg toe, wat nog meer reacties bij de toeschouwers uitlokte. Maar tot grote opluchting leek het stuk toch nog een happy-end te krijgen, om dan alsnog te eindigen in een drama.

De kwaadheid en de teleurstelling waren groot, zowel bij de acteurs als de toeschouwers. In alle emotie werden verwijten naar elkaar geuit. De toeschouwers hadden ruim tien jaar moeten wachten op fatsoenlijk spel en nu dat de laatste tijd het geval was, was deze voorstelling een enorme teleurstelling, een regelrechte deceptie. De spelers daarentegen hadden gehoopt dat zij, op het moment dat het moeilijk ging, steun vanaf de tribune zouden krijgen. Het tegendeel was echter waar.

Voetbal is emotie. We gaan naar het stadion om vermaakt te worden, om te genieten van de schoonheid van het spelletje en mee te huilen in tijden van tegenspoed. Om onze frustraties van een week werken, een ontspoord huwelijk of een zoekgeraakt rijbewijs kwijt te raken in emotionele uitingen jegens spelers, trainers en scheidsrechters. Het hoort erbij, net als vroeger in die klassieke theaters.
In dat opzicht gaat de vergelijking met de klassieke Griekse tragedie helemaal op. Daar roerde het publiek zich ook als de voorstelling niet naar hun zin was. Niet zelden ontaardde dat in een discussie in het theater tussen acteurs en publiek. Ook daar stond het dan bol van emoties. Maar uiteindelijk leverde het altijd iets positiefs op.
Het doel van een klassieke tragedie is om angst en medelijden op te wekken bij het publiek tot een louterend effect wordt bereikt. In die zin denk ik dat de wedstrijd tegen RKC toch nog een positief gevolg heeft gekregen. De liefdesuitingen van de spelers naar het publiek en andersom tijdens de wedstrijd tegen ADO ’20 hebben de band tussen de echte supporter en de spelers verstevigd. En zo hoort het ook. In een goed huwelijk moet je ruzies bijleggen en weer laten zien dat je elkaar liefhebt. Hoe zich dat in een huwelijk uit, mag ieder van ons zelf bedenken, maar ik vond die wedstrijd toch wel een hoogtepuntje. En niet zo zeer vanwege de uitslag.

In één van de beschrijvingen over het Griekse theater staat, dat de tragedie draait om wat superieure (ja,ja!) mensen overkomt en hoe ze daarmee omgaan. De 10-1 en positieve spreekkoren van afgelopen woensdag zeggen genoeg.

Smullen

Sint eruit. De boom erin. Lampjes in de straten en op naar de kerst.
De kerst met zijn donkere dagen, familiaire verplichtingen en onvermijdelijke boodschappenlijstjes. Uiteraard moet er weer iets lekkers op tafel komen. Wat wordt het dit jaar? Een op de huid gebakken filet van zeebaars op een risotto met kreeft en een witte wijn botersaus of een gekonfijt boutje van Canard de Barberie op een hutspot en een stroopje van twaalf jaar oude aceto balsamico of misschien een tournedos van kalfssukade en medaillon van everzwijn, gebakken spruitjes met spekjes, aardappel truffel gratin en een jus van bospaddenstoelen? Of gewoon, zoals mijn schoonmoeder altijd deed op tweede kerstdag, een lekkere boerenkoolstamppot met spekjes en een dampende rookworst? Lekker makkelijk, zei ze altijd, geen poespas met opzitten, hebben jullie tenminste eens tijd om de auto te wassen. Tja, ze bestaan, zulke schoonmoeders.

Nieuwe huurling van Chelsea?

En eigenlijk maakt het niet uit wat je eet, dineert of consumeert, als het maar gezellig en lekker is. En die kwalificaties hangen eigenlijk maar af van twee zaken die nauw met elkaar verbonden zijn: harmonie en balans.
Voor wat betreft de maaltijd is dat simpel uit te leggen, kijk maar naar al die kookprogramma’s op tv. Als je wat bij elkaar past maar in goede verhoudingen bij elkaar doet en op een kundige wijze bereidt, dat stroomt het water je uit de mond. Maar hoe verantwoord die gerechten vaak ook zijn, bij mij resulteert het kijken naar dat soort programma’s meestal in een gang naar de kast waar de vette chips liggen. Gezien mijn buikje niet geheel de bedoeling. Volgens mijn vrouw tenminste.
Jaimie Oliver en zijn maatjes maken tijdens hun kookshows vooral duidelijk dat je je gerecht goed in balans moet brengen door de juiste ingrediënten in de juiste hoeveelheid met elkaar te mengen. En daarbij mag je vooral je gevoel niet vergeten. Ook mijn schoonmoeder deed dat met haar boerenkool:  goed doorgekookte groente, kruimige aardappels, een klontje boter, wat volle melk, een lepel mosterd en als verfijning een scheutje azijn en een lepeltje sambal. Niet te veel, niet te weinig. Als een boerenkool ooit in balans is geweest, dan is het deze boerenkool wel.

Ook de voetbalwereld maakt zich weer op voor het jaarlijks kerstgebeuren. Ongetwijfeld krijgen de seizoenkaarthouders weer een mooie kaart in de bus. Altijd leuk, want in deze iTijd krijgen we ze vaak al niet meer door de brievenbus. Maar belangrijker: de clubs wapperen ook weer met hun boodschappenlijstjes. Wie moet er gekocht, geleend, gehuurd of geleased worden. Wie gaat er weg, moet er weg, wil er weg? Bestuurders, voorzitters, technisch directeuren, trainers, coaches iedereen is er druk mee. Staat er na de winterstop een sterker team, of zal de lat op een lager niveau gelegd moeten worden.  Duidelijk is wel dat er bij Ernums Trots financieel wat mogelijk is, maar dat de club, door de goede resultaten, de beeldvorming en de randvoorwaarden (bijvoorbeeld het trainingscomplex) ook aantrekkelijker is geworden voor ‘interessante spelers’. Maar het is ook zo klaar als een klontje dat we zo’n ‘interessante speler’ na deze periode waarschijnlijk kwijt zullen zijn.

Er circuleren al diverse namen die een potentiële versterking zouden kunnen zijn. Lazovic, Bruma, Armenteros, Lalkovic. De komende weken zal dit lijstje verder groeien. Ik kan niet beoordelen of de toekomstige aankopen een goede keus zijn en kan de heren die de inkopen doen dus niet adviseren, als daar al behoefte aan zou zijn ;-). Maar ik mag wel hopen dat ze ingrediënten aanschaffen die de harmonie in het elftal niet verstoren. Juist nu onze topkok er een smakelijk geheel van heeft gemaakt, moet die balans, hoe dan ook, in evenwicht blijven. Dat betekent dat we bij een vertrek van Bony niet automatisch een andere zwaargewicht moeten aantrekken. Kijk naar de selectie, bepaal wat je nog echt nodig hebt, zoek daar de geschikte kandidaat bij, die ook –niet onbelangrijk- als persoon goed bij de ploeg past en sla je slag. Jaimie Olivier kijkt ook vaak wat er in de ijskast ligt en koopt daar, als het nodig is, dan nog iets bij. Het geheel is dan altijd meer dan de som der delen.

Als er met beleid en visie deze kerst gewinkeld wordt en men uitgaat van een goed team in plaats van goede spelers, ben ik ervan overtuigd dat het ook na de kerst weer smullen wordt.