Vicieus

Onnodig noemde Peter Bosz de nederlaag tegen Twente afgelopen zaterdag. Onnodig. Grappige woordkeus, moet ik zeggen. Ikzelf zou het eerder een terechte nederlaag noemen. Onthutsend zwak was het in vergelijking met het frivole spel van maar een paar maanden geleden. Een optelsom van foute passes en balverlies. Van misverstanden en onbenulligheden. Van zucht naar eigen succes en angstig afspelen van de bal.  Vitesse was geen schim van het elftal van voor de winterstop.

Begrijpelijk dat aan Bosz de vraag gesteld werd of dat iets met de winterstop te maken heeft. Ook vorig jaar kwam er toen een flinke terugslag. Net als nu werden er veel punten ‘onnodig’ verloren en oogde het spel bij lange na niet zo sprankelend als voor de kerst. Twee jaar achter elkaar zo’n dip na de winterstop. Zou het een trend zijn? Bosz antwoordde dat hij niets met die vraag kon, hij heeft met het huidige elftal te maken. En gelijk heeft hij;  dit weekend scheen ook twee dagen achter elkaar de zon, maar nu is het weer bewolkt. Goede vragen stellen is ook een vak.

Maar wat moeten we dan wel met die slechte periode. Iedereen zoekt naar verklaringen, iedereen wil de vinger op de zere plek leggen. Er moet toch een oorzaak en een oplossing aan te wijzen zijn.
Dezelfde journalist die Bosz zaterdagavond interviewde merkte terecht op dat ieder team gedurende het seizoen wel een mindere periode heeft. De één aan het begin van het seizoen, een ander aan het eind en sommige ertussen in. Vorm blijft een ongrijpbaar fenomeen dat trainers vaak tot wanhoop drijft. Hoe zorg je ervoor dat de spirit weer in de ploeg komt? De één kiest voor harder trainen, de ander voor meer ontspanning.  De één grijpt in bij de opstelling, de ander wil het huidige team

vertrouwen geven. Er wordt krampachtig vastgehouden aan de bekende stijl of er wordt gekozen voor een andere speelwijze. Trainers proberen van alles, maar nog niemand heeft het medicijn gevonden dat altijd en in elke situatie gebruikt kan worden. Dus blijft men maar analyseren en deduceren.

Meestal  is er bij zo’n dip weinig of niets belangrijks veranderd  aan een elftal. Het zijn nog steeds dezelfde jongens, met de bekende voetballende kwaliteiten. Spelers die dus in principe hetzelfde moeten kunnen presteren als in hun goede periode. Maar soms gaat het mis: een wedstrijd wordt verloren, het zelfvertrouwen krijgt een deuk, het goede gevoel ontbreekt, daardoor  wordt er slecht gespeeld, de volgende wedstrijd wordt verloren. En voor je het weet zit je in een vicieuze cirkel. En dan is het de kunst voor de trainer om deze te doorbreken.

Het kernonderdeel van de vicieuze cirkel is het goede gevoel. Een leuke overwinning op RKC aanstaand weekend kan dat een boost geven. Maar dat hoeft niet. Het gaat vooral om de manier waarop. De chemie op het veld is belangrijker. En daar kan tussen de wedstrijden door aan gewerkt worden. Niet voor niets hebben veel clubs sportpsychologen en haptonomen op de loonlijst staan. Zij zullen beamen dat het geven van vertrouwen daarbij essentieel is.

Bosz houdt daarom vast aan zijn speelwijze. Niet iedereen is daar blij mee. Maar hij heeft met zijn visie het eerste half jaar veel succes geoogst. Hij gaf de jongens veel vertrouwen en blijft dat doen. Hij weet dat zich dat na deze mindere periode terugbetaalt. Met de extra talenten die er in de winter bijgekomen zijn, zou dus alles aanwezig moeten zijn voor een spannende eindsprint. Wat mij betreft begint die zondag.

Jeugd

De Vitesse Voetbal Academie is één van de belangrijkste onderdelen van Vitesse. Sinds 1990 leidt de club jong talent serieus op. Opleiden is een kwestie van lange adem. Dat doe je niet met het oog op resultaten op de korte termijn. Vitesse plukt regelmatig de vruchten van haar actieve jeugdbeleid. Hele mooie vruchten, die alle geduld, inspanningen en investeringen ruimschoots rechtvaardigen.

Bij Vitesse is men ervan overtuigd dat een club die geen aandacht besteedt aan de jeugdopleiding, op lange termijn niet kan overleven. Een dergelijke club is namelijk volledig aangewezen op spelers van buitenaf. Bij Vitesse zijn ze in staat te werken aan een eigen, speltechnische huisstijl. De binding met de omgeving is groter, omdat in het eerste elftal jongens uit de eigen regio spelen. Zo’n club kweekt cultuurdragers, spelers die vertrouwd zijn met de cultuur en het gedachtegoed van de club.

Elke supporter met een geel-zwart hart kan zich vinden in bovenstaande tekst. Iedereen ziet graag talenten uit de eigen opleiding en liefst nog uit de eigen regio, de eigen stad doorbreken in het eerste. We hebben er in het verleden nogal wat voortgebracht. Roy Makaay, Philip Cocu, Matthew Amoah, Stijn Schaars, Ruud Knol, Jhon van Beukering, Ricky van Wolfswinkel, Nicky Hofs, Alexander Büttner, Marco van Ginkel, Nicky Kuiper, Michael Jansen, Onur Kaja, Wiljan Pluim zijn oud-gedienden uit de jeugdopleiding die nog vers in het geheugen liggen. En in de huidige selectie hebben we nog Piet Veldhuizen, Eloy Room, Davey Prőpper en Theo Janssen. Waarvan de laatste twee de Arnhemse inbreng vertegenwoordigen. Allemaal jongens die een redelijk tot goed bestaan hebben kunnen opbouwen in het profvoetbal dankzij hun talenten en de opleiding die ze bij Vitesse hebben genoten.

Maar ook jongens die minder talent of geluk hebben gehad konden hun droom verwezenlijken, zij het niet altijd op het hoogste niveau: Genaro Snijders, Piotr Parzyszek, Mees Siers, Timo Plattel, Rihairo Meulens, Soufiane Laghmouchi, Kevin van Diermen, Jaime Bruinier en Just Berends om er maar een paar te noemen. Of wat dacht je van Jop van der Linden, wekelijks uitblinker en aanvoerder bij Go Ahead Eagles (terughalen die jongen, zou ik zeggen). Allen komen ze voort uit de bovenstaande filosofie.

Het mag dan ook opmerkelijk genoemd worden dat er binnen de huidige selectie geen spelers zijn die hard op de deur van het eerste kloppen. Of worden ze niet gehoord? De meest besproken jonge talenten zijn al een andere weg ingeslagen. Tighadouini staat nu onder contact bij NAC, Darri is verhuurd aan De Graafschap. Vink, Lieftink en van de Streek lijken geen echte kans te krijgen. Die eerste twee alinea’s zijn leuk geschreven, maar geen realiteit.

Het meest wrange van dit stuk is, dat die twee eerste alinea’s gekopieerd zijn van Vitesses eigen website. Het is de eigen filosofie. Op basis van deze filosofie is de prachtige accommodatie op Papendal aangelegd. Om talenten de kans te geven tot wasdom te komen. Toch?
Of gaat het allang niet meer om eigen talenten, talenten uit de stad, de regio? Gaat het zelfs niet meer om talenten uit Nederland? Is het echt enkel nog maar bedoeld om talenten van een ander onder de best mogelijke omstandigheden te laten groeien?

Laat duidelijk zijn: ik heb geen probleem met de Chelsea talenten. Ik geniet dit jaar, ook los van de resultaten, zoveel meer van het voetbal. De amusementswaarde is in tijden niet zo hoog geweest. Ook voor de objectieve toeschouwers. En daar knelt de schoen een beetje. Ik voel me steeds meer een voetbalgenietende toeschouwer in plaats van een supporter. Ik heb het al eens eerder geschreven: de club mist op dit moment een ziel. Een verbindende factor. De clubleiding staat te ver weg, de staf en spelers zijn passanten. De cultuurdragers van de club zijn niet meer de jongens die doorgestroomd zijn uit de eigen opleiding. Nee, enkel nog de trouwe supporters dragen de club mee in hun ziel, in hun hart. Maar hoe lang nog?