Klein bericht

Het was maar een klein berichtje in de krant, zonder verdere toelichting: Guijt en Snellenburg zijn uit het bestuur getreden van Stichting Betaald Voetbal “Vitesse-Arnhem”. Ook in de dagen erna was er geen aanvullende informatie te vinden over dit voorval. Mij bekroop weer zo’n onheilspellend gevoel. Zouden ook de twee laatsten van de Vrienden van Vitesse het veld moeten ruimen?

Sinds de overname van Vitesse door Merab Jordania, maar eigenlijk ook al daarvoor, lijkt de situatie rond eigenaarschap, bestuur en directie één groot wespennest. Gezien de kleuren van de beestjes is er voor een club als Vitesse geen mooiere vergelijking denkbaar of het zou een bijenkorf moeten zijn. De afgelopen jaren was het immers ook een komen en gaan van eigenaren, bestuurders en directeuren. Niet ieders vertrek ging zo geruisluis als dat van bijvoorbeeld elftalbegeleider Wim Jansen, die zonder verdere berichtgeving aan de kant is geschoven. Blijkbaar kwam men erachter dat een man met zo’n clubverleden toch maar beter aan Vitesse verbonden kon blijven om hem vervolgens een functie aan te bieden als studiecoördinator bij de jeugd. Het lijkt een goedmakertje, maar toch…
Bij andere, meer prominente figuren die het veld moesten ruimen, kon men door de keurige bewoordingen heen de irritaties en ergernissen waarnemen. Esther Bal bijvoorbeeld probeert haar woede, teleurstelling en kritiek, uit liefde voor de club,  keurig voor zich te houden, maar je merkt toch aan alles dat deze ‘echtscheiding’ haar pijn doet.

Om eerlijk te zijn, ik snap eigenlijk niks van de organisatiestructuur van een voetbalclub als Vitesse. Eigenaar, stichtingsbestuur, raad van advies, raad van commissarissen, allerlei directies. Het duizelt me af en toe. En eerlijk gezegd interesseert het me ook niet zoveel. Ze zullen ongetwijfeld allemaal met de beste bedoelingen hun werk doen, maar net zoals veel mensen dat met politici hebben: het is zo ondoorzichtig waar ze mee bezig zijn, dat je altijd vraagtekens zet als ze een uitspraak doen of als er weer één vertrekt of bijkomt.

Ik heb het al vaker gezegd: een club is gediend bij een uithangbord, een boegbeeld, een gezicht. Iemand die representatief is voor de club zoals Joop Munsterman bij Twente of in het verleden Michael van Praag bij Ajax. Iemand die naar buiten toe het beeld van de club een positieve uitstraling kan geven en de supporters weet te raken. Iemand met uitstraling en charisma die de gelederen kan sluiten en de troepen achter zich kan verzamelen. Iemand die eenheid brengt en saamhorigheid.

Om de vergelijking met de politiek weer even te maken: ik heb in Nederland nog nooit zo’n eenheidsgevoel waargenomen als na de imponerende speech van Frans Timmermans voor de Verenigde Naties na de MH17-ramp. Elke politicus in Nederland had een speech kunnen houden met dezelfde inhoud en hetzelfde doel. Maar het was vooral de wijze waarop het gedaan werd wat ons zo trof. De kunst van de rede en zijn charisma zorgden in combinatie met het verdriet en de schok rond de ramp voor een voor Nederland ongekend gevoel: we zijn één!

Hoe gevaarlijk zo’n uitspraak ook klinkt: ik heb behoefte aan zo’n sterke man (m/v). Hij kan ervoor zorgen dat Vitesse weer de uitstraling krijgt die het ten tijde van Karel Aalbers had. Want wat je ook van de laatste mag vinden, hij beschikt over een de eigenschappen zoals hierboven beschreven. En die zijn niet voor iedereen weggelegd.

Net als Aalbers hebben Guijt en Snellenburg, samen met de al eerder vertrokken Veenendaal, enorme verdiensten voor de club. Wat zeker zo belangrijk is, dat er absoluut niet getwijfeld kan worden aan hun clubliefde. Dat ook zakelijke belangen een rol spelen neem ik maar lief. Er zullen wel meer dingen spelen op het bestuurlijke niveau dan waar wij weet van hebben. Maar dat zij altijd beslissingen hebben genomen in het belang van Vitesse, leidt voor mij geen twijfel.

Daarom was ik ook blij om na het nodige speurwerk te lezen dat de heren een stapje terug moeten doen omdat hun twee termijnen in het bestuur erop zitten. Net als Barrack Obama moeten ze het veld ruimen, omdat het zo in de ‘spelregels’ staat. Om niet dezelfde fout te maken als destijds met Wim Jansen, is speciaal voor hen de raad van advies in het leven geroepen. Vanuit dit orgaan mogen zij gewenst en ongewenst hun stem laten horen. Directe invloed is er echter niet.

Ik ben ervan overtuigd dat de heren met al hun ervaring en (in)directe invloed het belang van de club blijven bewaken. Jammer echter is dat geen van hen die uitstraling heeft die Aalbers en Timmermans wel hebben. Maar wie weet staat er eerdaags toch weer zo’n Messias op.

Pareltje

Ik heb een zwak voor hem. Ik geef het eerlijk toe. Ik weet dat ik daarmee de kans loop niet meer kritisch te zijn op zijn prestaties, maar het is niet anders. Misschien zie ik wel wat van mezelf in hem terug; dat zal het zijn. Hoewel het al een hele tijd terug is, dat ik serieus tegen een balletje aangetrapt heb en zeker niet op zijn niveau, ik weet nog wel hoe het voelt.

Het was eigenlijk al liefde op het eerste gezicht. Bij zijn aantreden vorig jaar maakte hij een vertederende indruk. Wat was die jongen trots en blij dat Vitesse hem wou hebben. Met een brede glimlach op zijn gezicht toonde hij familie en vrienden zijn nieuwe thuisbasis en het nieuwe trainingscomplex. Tijdens interviews kon hij zijn blijdschap maar moeilijk in bedwang houden. Maar met van Aanholt nog in de gelederen was hij echter volgens de meesten vooral ‘leuk voor de breedte’. Alle posities moeten dubbel worden bezet, dus ook die van linksback.

Ik kan niet ontkennen dat die gedachte ook bij mij post vatte. Ik had hem wel eens voorbij zien komen bij Eredivisie live of Studio Sport. Een enthousiast ventje, dat meedeinde met de euforie die er in Zwolle heerste na de promotie in 2012. Maar als naam even weinigzeggend als zijn teamgenoten. Een leuk onderdeel van een enthousiast team, dat was hij in mijn beleving. Meer niet.

Natuurlijk is het mijn geel-zwarte bril geweest die ervoor zorgde dat hij me niet extra opviel, maar gelukkig zijn er binnen Vitesse mensen die over die bril heen kunnen kijken en zo talent ontdekken dat een toegevoegde waarde zou kunnen zijn voor ons team. Die mensen worden er natuurlijk ook rijkelijk voor beloond om die talenten te zoeken en hopelijk hebben ze er ook een neusje voor. En zolang de financiële huishouding en de uitstraling van Vitesse nog niet op niveau zijn, moet je misschien ook wel een extra zintuig hebben om die pareltjes te vinden.

Het moge duidelijk zijn: ik vind Rochdi Achenteh een pareltje. Of misschien beter: de peper in de soep. Zonder deze specerij is die etenswaar maar een flauwe bedoening. Het geeft pit aan het geheel, waardoor de andere ingrediënten beter tot hun recht komen. En dat is precies wat er gebeurt.

Ik wil de goede serie wedstrijden niet ophangen aan zijn entree in het elftal, maar opvallend is het wel, dat sinds zijn aantrede het crescendo gaat met Vitesse. Sinds hij in de basis staat, vanaf de wedstrijd tegen Excelsior, is er geen wedstrijd meer verloren gegaan. De linkerflank lijkt een impuls te hebben gekregen, waardoor er veel dreiging ontstaat. Oliinyk wordt vaker aangespeeld, kan ruimte creëren, doordat Achenteh mee opkomt. Meestal gevolgd door een gevaarlijke voorzet van de laatste of een individuele actie van de Oekraïner. De vergelijking met Buttner dringt zich op. En net als de huidige Dynamo Moskou-speler heeft ook Achenteh zijn ‘momentjes’. Klungelige fouten zoals afgelopen zondag met zijn breedtepass die niet aankwam, maar opgepikt werd door een ADO-speler.  Die deed er vervolgens gelukkig weinig mee. Horen die momentjes bij het type speler of zijn dit nog uitingen van enthousiaste onbezonnenheid?

Feit is dat zijn gedrevenheid, zijn drang naar voren, zijn werklust, Vitesse op dit moment de extra spirit geeft die het team nodig heeft. Maar onderschat ook zijn voetbaltechnische kwaliteiten niet. Hij was tenslotte niet voor niets ooit één van PSV’s grootste talenten. Voetballers als hij kunnen met hun gepassioneerde instelling ook de tribunes in beweging krijgen. Op dooie momenten kunnen zij olie op het vuur gooien waardoor anderen weer kunnen vlammen. Als het publiek die momenten herkent, kan dat overslaan op het hele stadion. En wat dat betekent, kun je in Rotterdam-Zuid zien.

Achenteh speelt het spel zoals ik dat zelf vroeger ook speelde: met veel passie. En passie is wat we willen zien. Jongens die gaan voor de bal, voor de wedstrijd, voor hun maatjes, voor de club. Zij geven ons dat WIJ-gevoel. Daarvoor komen we naar het stadion. Ik weet het zeker: dit pareltje moeten we koesteren. We kunnen er nog veel plezier aan beleven.