Over de schrijver

Mijn foto
is columnist bij Vitesse Inside. De artikelen van dit blog verschijnen ook daar. Contact: plusvite1892@gmail.com Facebook: www.facebook.com/plus.vite.39

dinsdag 22 maart 2016

Aanslagen

Daar zit je dan. Achter je laptop. Net begonnen aan een column. Over lichtpuntjes zou het gaan. Het lichtpuntje van de drie punten in Groningen. Het lichtpuntje van een eindelijk scorende spits. Het lichtpuntje van een steeds beter wordende financiële huishouding. En dan als afsluiter de hoop dat onze trainer nu het licht ook heeft gezien. Maar al bij de eerste melding van explosies in Brussel kon ik mijn aandacht niet meer bij zoiets triviaals als voetbal houden. Dat is en blijft alleen maar de belangrijkste bijzaak ter wereld.

Hoewel het min of meer te verwachten was dat er in België wat zou gaan gebeuren, is de woede er niet minder om. Net als iedereen ben ik ziedend en voel ik me in staat om die idioten eigenhandig de nek om te draaien. Wat beziel je om je medemens zoiets aan te doen? Wat voor een zieke geest moet je hebben? En dan ook nog zeggen dat je dat in naam van een god doet. Welke god is dat? Welke god keurt deze onmenselijke daden goed? Geen enkele, zelfs ‘hun’ Allah niet.

Geen column vandaag. Mijn hoofd stond er niet naar. Tot het moment dat ik op tv een interview zag met een jongen van duidelijk allochtone afkomst. Net als iedereen sprak hij zijn afschuw uit over de aanslagen. Hij vertelde dat hij bijna dagelijks de bewuste metro neemt waarop een aanslag is gepleegd. Op de vraag of hij die nog wel durft te nemen na vandaag, antwoordde hij dat hij zich daar nog niet mee bezig heeft gehouden. Maar hij maakt zich zorgen over iets anders.

‘Hoe kijkt men straks naar mij als ik met mijn rugzakje de metro instap? Stellen ze mij ook verantwoordelijk voor de daden van die idioten, alleen omdat ik van allochtone afkomst ben?’
Vragen waar je jezelf niet direct mee bezighoudt na zulke geweldadige aanslagen. Maar voor die jongen zijn ze natuurlijk heel reëel. Hij heeft natuurlijk al langer last gehad van achterdochtige blikken en terughoudende stadgenoten. De aanslagen zullen deze last alleen vergroten. Een gevolg van geweld waar je niet meteen aan denkt.

Maar wat moet een voetbalcolumnist nu met zo’n verhaal? In het Gelredome zijn de meeste stoeltjes gevuld met mensen die Vitesse een goed hart toe dragen. Jonge en oude supporters, mannen en vrouwen, arme en rijke en autochtone en allochtone Nederlanders. Jongens met een Marokkaanse, Turkse, Antilliaanse, Surinaamse en andere achtergrond, die net als wij een geel-zwarte das of pet dragen, die juichen bij een doelpunt en vloeken als het minder gaat. We moeten er wel voor zorgen dat we ze blijven zien zoals ze zijn: net als wij, Vitesse-supporters.

Ook de jongens in het veld met namen als El Akchaoui, Achenteh, Barazite, Affelay, Maher, El Ahmadi, Assaidi, Tanane, Labyad en ga zo maar door, zullen de gevolgen van de aanslagen wat nadrukkelijker merken dan zij die De Jong, van de Werff, Kuijt of Klaassen heten. Hun afkomst is dan vaak aanleiding om ze aan te spreken op, of zelfs min of meer medeverantwoordelijk te stellen voor, de daden van ziekelijke geesten.

Zowel bij de club als in heel Nederland is het verstandig dat we de rijen sluiten, dat we samen voor een maatschappij knokken waar verdraagzaamheid een groot goed is en waar samen de schouders eronder zetten uiteindelijk het beste resultaat oplevert.
Laten wij volgende week in Nijmegen het goede voorbeeld geven.


dinsdag 8 maart 2016

Concept

Een tijdje geleden circuleerde er een filmpje op internet over een hond die na een wandeling altijd een stok mee naar huis nam. Elke keer werd die keurig netjes in de keuken van zijn baasje gedeponeerd. Elke keer, op die laatste keer na, toen de stok te groot was voor de deuropening. Het laatste stukje van het filmpje laat de verwoede pogingen van het dier zien om die stok toch binnen te krijgen. Maar steeds opnieuw bleek de deur toch te smal te zijn. De hond bleef het proberen en uiteindelijk lukte het toch. Bij toeval, dat wel. Hij hield even zijn kop scheef en daardoor stak hij per ongeluk de punt van de stok de keuken in. De rest volgde toen vanzelf.

Ik moest afgelopen zondag aan dat filmpje denken, toen ik zag hoe Vitesse met de bekende speelwijze probeerde Roda op de knieën te krijgen. Veel balbezit, combinaties, balletje breed, balletje terug, verzorgd voetbal en wachten op de opening. Het speltype waar de eerste helft van het seizoen zoveel lof mee werd geoogst en dat ook redelijk succesvol was.
We weten allemaal wat er na de winterstop gebeurde. De machine haperde, het frivole verdween, er werden geen kansen meer gecreëerd en bovendien werden er punten gemorst. De onrust nam toe, zeker op de tribune. Iemand moest hier schuldig aan zijn, iemand zou het moeten ontgelden. Het zwarte schaap was gauw gevonden. Zoals zo vaak als het even minder gaat, is de trainer dan de gebeten hond. Soms is dat terecht, maar het is wel altijd een makkelijke zondebok.

Maar feit is wel dat Maas vasthoudt aan het beproefde concept. De spelopvatting die Peter Bosz met veel succes bij Vitesse heeft ingevoerd werd onder zijn leiding voortgezet. Op zich is daar niets op tegen. Als een speelwijze bij je spelers past en het is succesvol, dan is er geen reden om die strategie te veranderen.
Maar na de winterstop bleef het succes uit. Het kan natuurlijk gebeuren dat je een wedstrijd wat punten morst, maar als het er meer worden en de dominantie in je spel wegebt, dan moet er gekozen worden voor andere wegen. Als het niet linksom kan, dan maar rechtsom. Maar helaas, zo gaat dat blijkbaar niet. Blijven volharden met het bekende spelletje, net zolang tot het weer succesvol is. Zoals bij die hond met die stok.

En net als bij dat dier, kwam het succes op het veld zondag onverwacht. Geen opbouw van achteren met een kort balletje aan de voet zorgde voor de ommekeer, maar een opportunistische pass in de diepte. Aannemen, draaien, schieten, goal. Zo simpel kan voetbal ook zijn. Ook bij de tweede goal was het niet het mooie tikkie-takkie werk dat aan de basis lag, maar een voor Vitesse ongewone en goede voorzet vanaf de zijlijn en een echte spitsengoal, die ons weer even een goed gevoel bezorgden. Wat had ik dit soort kick-and-rush momenten ook graag willen zien in de wedstrijd tegen Willem II. Het liefst zie ik mooi voetbal, maar lukt het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.


Het filmpje op internet laat ons niet zien hoe het verder gaat met die hond. Waarschijnlijk zal hij bij de volgende te grote stok weer tegen hetzelfde probleem aanlopen, zonder zich de oplossing te herinneren. Ik hoop echter wel dat onze technische staf niet diezelfde fout zal maken.