Zover ik me kan
herinneren is me dit nog nooit overkomen. Ik was wel eens boos, zelfs wel eens
enorm kwaad, maar nog nooit was ik moedeloos. Zo’n gevoel van: wat maakt het
uit, wat kan mij het schelen? Een soort onverschilligheid, die je de schouders
doet ophalen en waardoor je je het liefst distantieert van hetgeen je zo
moedeloos maakt. In zo’n staat ben ik nu.
We hebben wel vaker verloren. Ook in Nijmegen. Daar zal het
niet uitsluitend aan liggen. Er was wel vaker gemopper op de trainer, de inzet,
de tactiek, de opstelling, de passie. Er waren al eerder momenten waarop het
allemaal niet voorspoedig ging. Maar nog nooit heb ik last gehad van een gevoel
van moedeloosheid. Zelfs niet toen we tegen degradatie moesten spelen.
“Wat zeur je toch? Moedeloos! Jullie staan toch keurig in de subtop?” Mijn
beste vriend en fervent PSV-supporter heeft makkelijk praten. Als je elk jaar
mee mag doen om het landskampioenschap zijn alle problemen van een subtopper onbelangrijk. En misschien
heeft hij wel gelijk. Vitesse heeft niet het kapitaal om mee te doen met de
grote jongens. De subtop is het hoogst haalbare. En daar gaat het op en af. Is
het regelmatig stuivertje wisselen en is constant presteren eerder uitzondering
dan regel. Daar horen misschien wel momenten van moedeloosheid bij.
Waar ligt dat ellendige gevoel dan nu aan? Waarom denk ik er
over om zaterdag maar thuis te blijven en vraag ik me af of ik volgend jaar wel
een seizoenkaart moet nemen? Nog nooit had ik dat gevoel.
Ik heb geprobeerd om daar wat duidelijkheid in te krijgen door de laatste maanden en zelfs jaren eens de revue te laten passeren. Komt er een oorzaak boven drijven? Is dat ook de oorzaak van het gebrek aan toeschouwers op de tribunes? En belangrijker nog: wat kan eraan gedaan worden?
Ik heb geprobeerd om daar wat duidelijkheid in te krijgen door de laatste maanden en zelfs jaren eens de revue te laten passeren. Komt er een oorzaak boven drijven? Is dat ook de oorzaak van het gebrek aan toeschouwers op de tribunes? En belangrijker nog: wat kan eraan gedaan worden?
Het is natuurlijk een utopie om te denken dat er een
eenduidig antwoord is te geven op die vragen. Het is altijd een complex van
factoren, een samenloop van omstandigheden, een opstapeling van verkeerde
keuzes.
Toch is het moeilijk verklaarbaar. We hebben een leuke selectie
met aardige voetballers en een speelstijl die al jaren de complimenten van
voetbalkenners krijgt. Dat het niet altijd even stabiel is, mag toegeschreven
worden aan het grote aantal jonge, onervaren spelers en het gebrek aan
voldoende sterkhouders. Natuurlijk speelt de trainer hier een grote rol. Hij
moet ervoor zorgen dat de verzameling individuen een team wordt, dat
spelvreugde en saamhorigheid uitstraalt. En ja, daar mag je je best wel bij afvragen
of de huidige trainer daartoe in staat is. Maar ook de club zelf moet zorgen
voor uitstraling. Het zijn niet alleen de spelers die daarvoor kunnen zorgen.
Natuurlijk, als het hosanna gaat op het veld, is iedereen tevreden. De spelers
zijn dan helden en zelfs de trainer wordt dan weinig bekritiseerd. Maar als het
minder gaat, zijn zij ook als eerste de gebeten hond.
Uitstraling gaat om meer dan wat we op het veld zien. Het
gaat er ook om hoe de club zich naar buiten toe presenteert. Juist niet de
spelers of trainers. Zij zijn er voor het momentum, niet voor de lange termijn.
Het gaat veel meer om zichtbaarheid en uitstraling van de gezagsdragers. De
voorzitter, de directeur, de raad van toezicht, de raad van bestuur, de
technisch directeur en hoe ze ook allemaal mogen heten. Waar zijn ze? Wat doen
ze? Laat verdorie eens zien dat de club jullie aan het hart gaat. Laat je in
tijden van tegenspoed eens horen en vooral: zorg dat de club een ziel krijgt.
Daar ligt dan ook volgens mij de oorzaak van mijn moedeloosheid: de zielloosheid.
Natuurlijk ben ik zaterdag van de partij en natuurlijk neem
ik weer een seizoenkaart. Ook deze impasse zal wel weer voorbij gaan en zullen
er nieuwe spelers en trainers komen. En ook zullen er wel weer nieuwe ups en
downs zijn. Maar belangrijker is dat het Vitesse-gevoel geen deuk krijgt en
daarvoor zal er meer moeten gebeuren dan alleen een nieuwe trainer aanstellen.