Gemist

“Nou, je hebt niks gemist, hoor!”

Zo werd ik afgelopen vrijdag begroet op de tribune. Door de late vakantie in onze regio was het mijn eerste thuiswedstrijd. Niet “hoe was het op vakantie?” of “hoe is het met je?”. Nee, gewoon een to-the-point opmerking en verder gaan waar we gebleven waren. Zo hoort dat op Zuid.

Maar nee, ik had inderdaad niks gemist. Dankzij een VPN-app op mijn iPad en mijn Ziggo/Fox abonnement had ik alle wedstrijden gewoon kunnen volgen. Met een biertje onder handbereik op het balkonnetje van mijn vakantieverblijf. Niks mis mee.

Maar ik snapte de opmerking wel. Hoewel twee uitoverwinningen op zich niet slecht zijn en de wedstrijd tegen ADO als een ongelukkige bestempeld zou kunnen worden, was het bepaald niet alleen hosanna wat de klok sloeg.

Ik had er veel zin in, dit seizoen. De selectie was in grote lijnen intact gebleven, een paar welkome nieuwelingen eraan toegevoegd en een trainer die de passie predikt. Dat zou toch een mooi seizoen kunnen worden. De wedstrijd tegen Porto versterkte dat gevoel. Het zag er degelijk uit, dat beloofde wat.

Maar in de wedstrijd tegen Utrecht moest ik ook met eigen ogen aanzien dat die ‘belofte’ nog niet bepaald uit de verf kwam. Niet zozeer de uitslag is bepalend voor die conclusie, maar de wijze waarop die tot stand kwam. Ik heb me nogal zitten vervelen op de tribune. Het spelletje wat gespeeld werd was zo saai en doorzichtig. Alles vanuit de controle, slechts van een enkeling en maar zelden een spontane dieptepass of een individuele actie. Nauwelijks momenten waarvoor je als liefhebber een ah of oh uit je mond laat komen. Werklust was er wel, maar geen passie. Het was ronduit saai. En dat terwijl er in potentie een goed elftal moet staan. Getalenteerd, technisch vaardig en blijkbaar met een goede teamspirit. En een trainer die rotje in de kont van de spelers kan stoppen. Blijkbaar heeft hij het lontje nog niet gevonden.

Regelmatig zat ik wat moedeloos op mijn mobieltje te kijken of tuurde de halflege tribunes af. De zwarte doeken op de tribunes en de rouwranden 9langs de hoeken versterkten de grafstemming. Ook spandoeken met ‘Vitesse beweegt’ sierden de tribunes. ‘Maar niet op het veld’, hoorde ik naast me. En zo ervoer ik het ook. Alleen degene die in balbezit was, vertoonde enige activiteit. De rest stond erbij als stukken op een schaakbord. Geen sprint in de vrije ruimte, geen misleidend loopje. Saai.

Voetbal is toch een spelletje dat vooral een hoge amusementswaarde moet hebben? Heb ik uiteindelijk toch nog wat gemist bij de competitiestart.