Over de schrijver

Mijn foto
is columnist bij Vitesse Inside. De artikelen van dit blog verschijnen ook daar. Contact: plusvite1892@gmail.com Facebook: www.facebook.com/plus.vite.39

dinsdag 29 november 2016

Banaan

Zaterdagmorgen. TweeĆ«ntwintig kleine mannetjes op een voetbalveld, die allemaal enthousiast achter een bal aanrennen.  Zonder tactiek en vaak ook zonder techniek. Trotse ouders die lachend langs de kant staan. Een enkeling die denkt met vloeken en schelden het niveau te kunnen verbeteren. Wie kent het beeld niet? Wie is niet zelf zo’n ouder geweest? Of zo’n jongetje?

Ach, met voetbal heeft het nog niet veel te maken. Het is het spelplezier waar het om gaat. Lekker buiten sporten met een stelletje vriendjes. Plezier hebben. Als je wint dan is het feest en verlies je… ach, volgende week beter. Er hangt natuurlijk ook niks vanaf.

Hoe anders is het bij de grote jongens. Bij hun staat er heel wat op het spel. Elk resultaat heeft gevolgen voor de uitstraling en de portemonnee van de club. Er moeten resultaten geboekt worden, punten gehaald, geld verdiend. Alles in het teken van prestatie.

Natuurlijk moet je als eredivisieclub aan de bak. Goede trainingsaccommodatie, mooi stadion, goede staf, prima jeugdopleiding. Niks mis met de infrastructuur. Als de prestaties goed zouden zijn, dan zou iedereen trots zijn op zo’n club. Maar het is nu even anders. Die prestaties blijven uit, de publieke belangstelling neemt af, veel kritiek. Het woord crisis valt met zekere regelmaat. Iedereen zoekt een middel om uit de impasse te raken. En dat middel is zo simpel. Een paar wedstrijden overtuigend winnen en iedereen loopt weer de polonaise. Zo gaat dat in het voetbal.


Makkelijk gezegd, een paar wedstrijden winnen. Hoe krijg je dat voor elkaar? Misschien moet er weer eens gekeken worden bij de jongste jeugd. Weer even zien waar en vooral hoe het allemaal begon.

Voetbal is een wetenschap geworden. Alles wordt beredeneerd, in concepten verpakt. Tactische analyses en prognoses worden op de spelers losgelaten. En eigenlijk wordt daarmee voor een gedeelte het talent van het individu beperkt. Iedereen moet zich schikken naar het masterplan van de coach en de club. Iedereen moet in de organisatie spelen, iedereen moet zich aan de afspraken houden. Het keurslijf zit heel strak.
Je zult hier niemand over horen klagen als de punten binnenstromen. Als de resultaten de verwachtingen overtreffen, is iedereen zelfs trots op het concept. Terecht! Als het werkt, dan is het goed. Maar wat als het niet werkt?

Terug naar de bron, zei ik dus. Terug naar waar het allemaal mee begon: spelplezier. Schop die bal naar voren en rennen maar. Onorthodox, kip zonder kop, hotsknotsbegonia, het maakt me niet uit hoe je het noemt. Maar als niets anders werkt, dan maar zo. Je zag het zaterdagavond nog: een bal in de diepte op Rashica, een passeerbeweging, afleggen en goed afmaken door Tighadouini. Je merkte het ook gelijk op de tribunes, dit willen we zien. Iedereen ging er weer achter staan, er werd weer even gezongen en met vlaggen gewapperd. Hoe simpel kan het zijn?


Niet dat elke lange bal naar voren een doelpunt zal opleveren, maar het schept verwarring bij de tegenstander. Die gaat ervan uit dat Vitesse altijd vanuit de organisatie voetbalt. En dat is nu zo voorspelbaar. En door het trage spel is er ook alle tijd om je daarop in te stellen. Tijd dus om het roer eens om te gooien. Zorg voor een solide verdediging en gooi dan die bal eens wat vaker gewoon in de diepte. Snelle jongens op de flanken, opkomende backs.  Zorg voor enthousiasme, dat wordt zo overgenomen op de tribunes. En dan gaat het maar tien keer zonder resultaat. Nummer elf is dan een doelpunt en is het feest in het stadion. Ik zie het al helemaal voor me. Dus: gaan met die banaan!

dinsdag 15 november 2016

Winst

Waar moet ik het over hebben? Voor het eerst in ruim vier jaar columns schrijven komt er niet als vanzelf een onderwerp boven drijven. Voor het eerst hoef ik geen keuzes te maken over waar ik het over wil hebben. Ik weet niet wat me overkomt. Wat is er aan de hand?

Natuurlijk kan ik het over de laatste wedstrijd hebben. Over de speelwijze, het gebrek aan scorend vermogen. Ik kan het hebben over het feit dat de plaats op de ranglijst en het talent van de  spelersgroep niet met elkaar te rijmen is. Of dat de nieuwe trainer de winnaarsmentaliteit, die hij zelf als speler had, maar niet over kan brengen op zijn team. Ik kan het daar allemaal over hebben, maar dan ga ik herhalen wat velen al hebben gezegd en geschreven.

Ik hoef niet nog eens te benadrukken dat de grijze middenmoot niet de plek is waar we een club als Vitesse zouden verwachten of dat de jongens ver onder hun kunnen presteren. Het enige wat we bereiken als we maar blijven mopperen en zaniken is dat we gaan doemdenken, dat we alles nog zwarter maken dan het is. En met zwart maken moet je tegenwoordig al oppassen, laat staan met nog zwarter.

Maar even niet schrijven over het keurkorps. Maar even laten rusten. Misschien gaat het straks vanzelf beter. Hoe vaak hebben we al niet gezien dat de prestaties tijdens de eerste competitiehelft niet te vergelijken zijn met die van de tweede. Feijenoord ging dit seizoen goed, maar nu lijkt de klad erin te komen. PSV stond een aantal jaren geleden in januari nog op een kansloze plaats en werd uiteindelijk toch nog kampioen. Ooit stonden wij bijna bovenaan tijdens de winterstop, om aan het eind van de rit toch met lege handen te staan. Het kan verkeren. En veel slechter dan nu kan het niet gaan, denk ik dan maar.

Maar ik zou het in deze column bijvoorbeeld over de beloften kunnen hebben, over de ontwikkelingen bij de jeugd. Over het aantrekken van clubmensen als jeugdtrainers, die het Vitesse-gevoel een extra impuls moeten geven. Ik zou het kunnen hebben over de langzaam maar zeker steeds beter wordende financiĆ«le situatie van de club. Over de sponsoren die aangetrokken worden, over contacten in China, die op termijn wel eens hele zoete vruchten zouden kunnen opleveren. Ik zou het kunnen hebben over Joost de Wit, over Mohammed Allach, over het bestuur en de andere bobo’s. Maar dat doe ik niet. En waarom niet?
Opdruk T-shirt Okimono (http://shop.okimono.nl/index.php/tshirts/skyline-026hollywood-aan-de-rijn-ronde-hals-detail)


Nog niet zo lang geleden was Vitesse bijna dagelijks in het nieuws. Steeds was er wel wat, altijd was er reuring. Journalisten verkneukelden zich als ze naar Arnhem mochten. Kijken of er nog meer lijken in de kast te vinden waren. En die tijd lijkt voorbij.

De rust schijnt teruggekeerd bij Vitesse. Het gaat weer goed met de club. De organisatie staat als een huis, de leiding van de club is nauwelijks meer aan verandering onderhevig en het enige waar journalisten, maar ook wij natuurlijk, zich druk over kunnen maken zijn de prestaties op het veld. Het is wel eens anders geweest en dat is winst. Nu dat laatste stapje nog.